Death of a river guide

 Απόσπασμα από το Death of a River Guide του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν

 Για ακόμη μια φορά άκουσε τον τραγουδιστή να φωνάζει, να ουρλιάζει, ακολουθώντας την κιθάρα. Ακόμη και από εκεί πίσω στο μπαρ, ο Αλτζάζ ένιωσε την ανάγκη να παρακολουθεί τα χέρια του τραγουδιστή, τεντωμένα σαν να είχε πάθει ηλεκτροπληξία, έβλεπε το πάχος στο πρόσωπό του να τρέμει και το μέτωπό του να ιδρώνει και τις λίγες τρίχες του κεφαλιού του να υγραίνονται από την προσπάθεια. Κραύγαζε το τραγούδι με τόση ένταση, που στο τέλος έμοιαζε χειρότερα και από ένα ζώο σε επιθανάτια αγωνία. Δεν τραγουδούσε πια για το πλήθος ή για τα ψωρολεφτά που θα έδιναν αυτοί πίσω από το ταμείο στην μπάντα στο τέλος της βραδιάς.. Κανείς στο μπαρ δεν το ήξερε, αλλά εγώ το ήξερα τώρα. Δεν τραγουδούσε ούτε καν για τον εαυτό του. Τραγουδούσε μέσα από τον εαυτό του και μέσα από την ψυχή του και μέσα από μια μνήμη μιας απώλειας τόσο μεγάλης και τόσο βαθιάς και τόσο επώδυνης που δεν μπορούσε να ιδωθεί ή να περιγραφεί, παρά μόνο ουρλιάζοντας.